Ik lees graag wat sommigen als “vakliteratuur” zouden klasseren; boeken geschreven door stoelenmakers, houtdraaiers, meubelmakers, lepelsnijders, sculpteurs, enzovoort. Stuk voor stuk ambachtslieden met een levenslange passie voor houtbewerken met handgereedschap. Wat hierbij opvalt is dat niet één van die vakmannen het nalaat om te wijzen op het belang van scherp gereedschap. Het aantal pagina’s dat aan dit onderwerp besteed wordt varieert weliswaar van publicatie tot publicatie, maar onveranderlijk wordt er een hoofdstuk, paragraaf of kanttekening aan slijptechnieken gewijd en benadrukt dat scherp gereedschap een absolute voorwaarde is voor accuraat en efficiënt werk.

Inspiratiebron Richard Maguire schreef erover in zijn blog post To Trust Or Reinforce: moet je bij het lamineren van planken gewoon vertrouwen op de sterkte van moderne lijmen of kan je beter de verbinding mechanisch verstevigen met losse pennen, ook wel koekjes genoemd? De keuze hangt af van de situatie, maar voor dit project ben ik in ieder geval voor de optie versterken gegaan.

De grootste uitdaging is dat het tafelblad zo ellendig lang is (bijna vijf meter) en over die lengte is geen enkele massieve plank écht recht. Het komt er dan op aan om de verschillende krommingen mekaar te laten compenseren en uitmiddelen. Om al dat gewring in goede – rechte – banen te leiden tijdens het lijmen heb ik onvoldoende lijmklemmen. Bovendien is het de bedoeling dat het blad láng meegaat. Koekjes dus.

Waar ik vandaan kom wil “een groot blad hebben” zoveel zeggen als veel praats hebben of het goed kunnen uitleggen en die uitdrukking is zeker niet altijd flatteus bedoeld. Iemand met een groot blad is een praatgraag die ongeremd en vaak ongevraagd zijn of haar mening verkondigt. Vaak blijft het bij een dergelijke persoon echter bij woorden in plaats van daden.

Veel blabla maar weinig boemboem, als het ware.

Nu is er mij in mijn leven nog niet vaak verweten een groot blad te hebben. Integendeel, in de lagere school stond er steevast een nota in mijn agenda dat ik wat meer mijn vinger moest opsteken. Later in het middelbaar kreeg ik de opmerking dat ik in groep wat vaker voor mijn mening mocht uitkomen. Niet dat ik geen mening had, verre van. Maar wie ze wou horen, moest erachter vragen.